September 2010

Na een lange timeout hoog tijd om weer eens een stukje te schrijven. De maand augustus is voorbij gevlogen. Tijdens de schoolvakantie hebben we echt in een vakantieritme geleefd. Laat naar bed en lekker uitslapen. De kinderen doen daar graag aan mee. Het viel dus ook niet mee om op 16 augustus weer om half negen op school te moeten zijn. Dit was tevens de eerste keer dat Ming-Fay Jing naar school bracht voordat zij naar de creche gaat. Dat vond ze reuze interessant en maakt het afscheid bij de creche makkelijker. Het feit dat Jing niet thuis blijft maakt haar eigen afscheid een stuk minder beladen. Als we Ming-Fay ophalen van de creche huilt ze niet langer tranen van opluchting. Ze loopt ons nu stralend tegemoet en begint direct aan haar afscheidsritueel dat gepaard gaat met veel kusjes. Soms krijgen niet alleen de leidsters maar ook de kindjes een kusje. Ze is in het algemeen gul met kusjes en handjes geven, ook op verjaardagen en bij dokters. Het is aandoenlijk en wordt door de volwassenen vaak erg gewaardeerd. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat ze het doet. Papa en mama verliest ze het liefst niet niet uit het oog. Ook controleert ze nog steeds graag of we er allemaal zijn. Wat dat betreft is vandaag weer een nieuwe beproefing voor haar geweest. Papa is voor zijn werk vijf dagen naar Frankrijk vertrokken. We hebben hem vanmiddag weggebracht naar Schiphol en daar ook nog even naar de vliegtuigen en de treinen gekeken op Jing zijn verzoek. Toen we de lift bij Schiphol namen ging deze per ongeluk dicht met mama en Jing erin terwijl Ming-Fay en papa nog buiten de lift stonden. Het kwam natuurlijk allemaal goed maar het zat Ming-Fay niet lekker. Ze heeft wel vier keer gezegd 'mama weg, Ming-Fay huilen'. We hebben geprobeerd uit te leggen dat papa een paar dagen weg gaat maar ook weer terugkomt. Voor Jing is dat inmiddels gesneden koek, die onderhandelt vooral graag over het cadeautje dat papa altijd meebrengt als hij weer thuiskomt. Het feit dat Jing er geen drama van maakt is voor Ming-Fay voldoende om erop te vertrouwen dat het wel goed zit. Het afscheid op Schiphol verliep daarom ook prima. Papa had het er waarschijnlijk het moeilijkst mee. Eenmaal thuis bleek dat Ming-Fay het toch niet helemaal goed had begrepen. Toen we gingen eten riep ze hard door het huis 'papa eten!!!' maar papa kwam niet. Dat was raar! Tijdens het bedritueel vond ze het ook niet leuk dat papa niet even bij haar kwam zitten zoals hij elke avond doet. Verdrietig zei ze met een klein piepstemmetje 'Ming-Fay naar papa toe'. Tja, het duurt nog even voordat dat weer kan.......

De uitslag van het MRI-onderzoek van Ming-Fay eind juli was positief. Er is niets anders gevonden dan we al weten. We zijn wel van plan om binnenkort een afspraak te maken in het WKZ. Dit ziekenhuis heeft de kennis en ervaring voor de behandeling/operatie die Ming-Fay in de toekomst nodig zal hebben aan haar beentje. Voor zover we hebben begrepen is er in het WKZ een lange wachtlijst maar het heeft geen haast want de eerste jaren zullen we ons met aangepaste schoenen kunnen redden. Ming-Fay wordt steeds behendiger in het klimmen, klauteren en springen doordat ze het voorbeeld van haar broertje graag volgt. De trampoline in de tuin is een gewild object. Ze hebben er samen de grootste schik op.

Inmiddels hebben we in de maand augustus al heel wat visite thuis ontvangen. Dat gaat prima. Ming-Fay houdt van mensen, drukte en gezelligheid. Tijdens het eerste bezoek bij ons thuis keek ze wel even de kat uit de boom. Zachtjes piepte ze 'ik wil niet met ze mee'. Blijkbaar deed het moment haar even aan de overdracht denken. Hieruit blijkt eens te meer haar kwetsbaarheid. Het zet ons ook weer even met beide benen op de grond, ze doet het fantastisch maar we moeten niet teveel verwachten. Gelukkig beheerst ze de taal voldoende om aan te kunnen geven wat er in haar omgaat. We kunnen veel lastige momenten voorkomen door uitleg te geven die ze meestal lijkt te begrijpen. Bevestigend zegt ze dan 'okee mama'. Ook het woordje 'doei' heeft ze uitgevonden. Ming-Fay ontpopt zich tot een spontane, sociaalvaardige kletskous die weet wat ze wil. Soms kletst ze zoveel (en wil daar ook een reactie op) dat mama haar vriendelijk moet verzoeken om een paar minuten haar mond te houden zodat mama zich even op iets anders kan concentreren. Als mama bijvoorbeeld de weg zoekt maar haar Tomtom niet meer kan verstaan omdat een kleine peuter op de achterbank er voortdurend doorheen praat dan gaan er wel eens dingen mis. Jing heeft inmiddels een manier ontdekt om rustig te kunnen spelen. Hij geeft zijn zus gewoon kleine opdrachtjes. Vanmiddag was Jing in de tuin met auto's aan het spelen. Telkens als Ming-Fay erbij kwam stuurde hij zijn zusje erop uit om meer auto's te halen. IJverig als Ming-Fay is zegt ze 'okee Jing' en voert de opdracht vlekkeloos uit zonder zich door iets anders te laten afleiden. Met dezelfde vaart en ijver worden alle auto's ook weer naar binnen gebracht door Ming-Fay als Jing er klaar mee is. Die Jing boft maar met zo'n zus! Aan de ander kant kan ze hem ook nog steeds het leven zuur maken doordat ze nog niet goed weet hoe ze zichzelf moet vermaken. Het heeft nog steeds haar voorkeur om alles wat Jing aanraakt ook te willen doen. Dit resulteert regelmatig in strijd om hetzelfde speelgoed maar we maken ook vorderingen. Soms kunnen ze ook samen met de duplo of met de poppen spelen. Tijdens de schoolvakantie liet Jing vaak speelgoed door Ming-Fay afpakken maar sinds hij weer naar school gaat gaat hij meer de strijd aan en laat het kaas niet langer van zijn brood eten. Deze week had Jing een vriendinnetje uit de klas te spelen. Ming-Fay was stikjaloers. Ze deed er alles aan om de aandacht van beide kinderen naar zich toe te trekken. In de eerste instantie werkte dat. Toen de aandacht voor Ming-Fay verslapte ging ineens de voordeur open. Daar stond Ming-Fay met het vriendinnetje van Jing aan de hand in de deuropening. Ming-Fay deelde mama mee 'Deze gaat nu naar huis mama!'. Tot zover dus onze gastvrijheid.........