Einde van de wenperiode
Door: mingfay
Blijf op de hoogte en volg Ruud, Pauline en Jing
28 Juli 2010 | Nederland, Hoofddorp
De tijd vliegt, zondag is het alweer 1 augustus! Vanaf dat moment gaan we proberen om de draad van het sociale leven weer op te pakken. Gaandeweg zullen we zien hoe het gaat. We hebben alvast wat geoefend tijdens de verjaardag van opa. Om de reis naar Nunspeet geen stempel te laten drukken op het eerste verjaardagsbezoek (de kinderen hebben allebei een hekel aan lange autoritten) hebben we in een hotel overnacht. Het verblijf in het hotel was net als de verjaardag een succes. Ming-Fay houdt van gezelligheid en krijgt graag aandacht. Ze heeft zich prima vermaakt. We merken wel dat ze van een uitstapje of bezoek heel erg druk wordt. Het duurt dan weer even voordat ze de rust heeft hervonden.
Sinds vorige week heeft Ming-Fay af en toe de rust om echt te spelen en te kijken naar wat ze doet. Kijken naar wat je doet betekent dat je niet om je heen kan kijken of iedereen er nog wel is. Hiervoor is het nodig om deels de controle over de situatie te laten varen. Dat is nog lastig maar het begin is er. Tot nu toe beperkten haar handeling met speelgoed zich vooral tot het speelgoed uit de handen trekken van Jing om het vervolgens weg te smijten of links te laten liggen. Voor Jing begint dit gedrag steeds storender te worden. Ming-Fay is Jing bovendien vaak te vlug af waardoor hij het regelmatig uit onmacht op een gillen zet. Ondanks het feit dat het samenzijn tot strubbelingen leidt kunnen ze ook niet goed zonder elkaar. Als Ming-Fay op de creche is zegt Jing al na een uurtje 'zullen we even bellen om te vragen hoe het met haar gaat?'.
Naast het spelen met de duplo en het maken van kralenkettingen ontfermt Ming-Fay zich inmiddels ook over de zorg voor een popje die ze de naam Mimi heeft gegeven. We maken dus vorderingen maar ze is ook nog heel kwetsbaar en onzeker. Tijdens het spelen moet bijvoorbeeld de communucatie met mama voortdurend gaande blijven. Om de minuut roept ze 'mama, waar ben je nou!'. Dat zegt ze ook als mama naast haar zit maar de aandacht even niet naar haar uitgaat. Ze zoekt voortdurend bevestiging en wil graag gezien worden. Het is op zich gedrag dat past bij deze fase. Naar mate ze zich meer aan ons hecht, groeit ook de angst om het weer te kunnen verliezen. Het zal tijd kosten om deze angst eruit te laten slijten. Zoveel mogelijk ritme, routine en voorspelbaarheid in het dagelijks leven helpen hierbij.
Het wennen bij de chreche verliep in de eerste instantie heel soepel. Sinds ze hele dagen naar de creche gaat en er ook een middagdutje doet vindt ze het minder leuk. Ze huilt als we haar wegbrengen. Als we haar ophalen zijn er tranen van blijdschap en opluchting. De leidsters geven aan dat ze op de dag goede momenten heeft maar ze kan zich ook wiebeld terugtrekken op een stoel. Het wiebelen kennen we van haar als middel om spanning te reguleren. Gelukkig is iedereen bereidt om mee te denken hoe we het wennen voor haar zo makkelijk mogelijk kunnen maken.
Gisteren is er onder narcose een MRI gemaakt. Een orthopedagoog heeft geprobeert haar voor te bereiden op de narcose. Ming-Fay was heel vrolijk en onbevangen totdat ze het kapje met narcosegas over haar mond en neus kreeg. Van schrik hield ze haar adem in en probeerde onder het kapje uit te komen. Hierdoor duurde het vrij lang voordat het gas zijn werk deed en konden we niet voorkomen dat ze toch in paniek onder zeil ging met als gevolg dat ze ook in paniek wakker werd. Door een ongelukkige samenloop van omstandigheden werd ze onbedoeld ook nog eens wakker zonder mama en papa naast zich. Even was ze ontroostbaar en tijdens de wandeling terug naar de afdeling heeft het hele ziekenhuis haar kunnen horen. Ze bleef maar zeggen ´we gaan, we gaan!´. Helaas wilde de zuster haar nog een uurtje op de afdeling houden ter observatie. Uiteindelijk konden we Ming-Fay geruststellen door haar in de buggy te zetten met haar schoenen aan voorzien van wat eten en drinken. Het gevoel dat ze in de startblokken stond om weg te gaan was genoeg om tot rust te komen. Na een half uur gaf de zuster gelukkig al groen licht om weg te gaan. De zuster kreeg spontaan een kus van Ming-Fay voor deze heugelijke mededeling. Luidt 'dag, daaag' roepend verliet Ming-Fay de afdeling. De uitslag volgt pas over drie weken omdat de kinderarts met vakantie is.
Nu de eerste wenperiode voorbij is zijn jullie van harte welkom om Ming-Fay live te ontmoeten. Bel even van te voren om een afspraak te maken. Tot ziens en voor iedereen die nog gaat... een hele fijne vakantie!
Sinds vorige week heeft Ming-Fay af en toe de rust om echt te spelen en te kijken naar wat ze doet. Kijken naar wat je doet betekent dat je niet om je heen kan kijken of iedereen er nog wel is. Hiervoor is het nodig om deels de controle over de situatie te laten varen. Dat is nog lastig maar het begin is er. Tot nu toe beperkten haar handeling met speelgoed zich vooral tot het speelgoed uit de handen trekken van Jing om het vervolgens weg te smijten of links te laten liggen. Voor Jing begint dit gedrag steeds storender te worden. Ming-Fay is Jing bovendien vaak te vlug af waardoor hij het regelmatig uit onmacht op een gillen zet. Ondanks het feit dat het samenzijn tot strubbelingen leidt kunnen ze ook niet goed zonder elkaar. Als Ming-Fay op de creche is zegt Jing al na een uurtje 'zullen we even bellen om te vragen hoe het met haar gaat?'.
Naast het spelen met de duplo en het maken van kralenkettingen ontfermt Ming-Fay zich inmiddels ook over de zorg voor een popje die ze de naam Mimi heeft gegeven. We maken dus vorderingen maar ze is ook nog heel kwetsbaar en onzeker. Tijdens het spelen moet bijvoorbeeld de communucatie met mama voortdurend gaande blijven. Om de minuut roept ze 'mama, waar ben je nou!'. Dat zegt ze ook als mama naast haar zit maar de aandacht even niet naar haar uitgaat. Ze zoekt voortdurend bevestiging en wil graag gezien worden. Het is op zich gedrag dat past bij deze fase. Naar mate ze zich meer aan ons hecht, groeit ook de angst om het weer te kunnen verliezen. Het zal tijd kosten om deze angst eruit te laten slijten. Zoveel mogelijk ritme, routine en voorspelbaarheid in het dagelijks leven helpen hierbij.
Het wennen bij de chreche verliep in de eerste instantie heel soepel. Sinds ze hele dagen naar de creche gaat en er ook een middagdutje doet vindt ze het minder leuk. Ze huilt als we haar wegbrengen. Als we haar ophalen zijn er tranen van blijdschap en opluchting. De leidsters geven aan dat ze op de dag goede momenten heeft maar ze kan zich ook wiebeld terugtrekken op een stoel. Het wiebelen kennen we van haar als middel om spanning te reguleren. Gelukkig is iedereen bereidt om mee te denken hoe we het wennen voor haar zo makkelijk mogelijk kunnen maken.
Gisteren is er onder narcose een MRI gemaakt. Een orthopedagoog heeft geprobeert haar voor te bereiden op de narcose. Ming-Fay was heel vrolijk en onbevangen totdat ze het kapje met narcosegas over haar mond en neus kreeg. Van schrik hield ze haar adem in en probeerde onder het kapje uit te komen. Hierdoor duurde het vrij lang voordat het gas zijn werk deed en konden we niet voorkomen dat ze toch in paniek onder zeil ging met als gevolg dat ze ook in paniek wakker werd. Door een ongelukkige samenloop van omstandigheden werd ze onbedoeld ook nog eens wakker zonder mama en papa naast zich. Even was ze ontroostbaar en tijdens de wandeling terug naar de afdeling heeft het hele ziekenhuis haar kunnen horen. Ze bleef maar zeggen ´we gaan, we gaan!´. Helaas wilde de zuster haar nog een uurtje op de afdeling houden ter observatie. Uiteindelijk konden we Ming-Fay geruststellen door haar in de buggy te zetten met haar schoenen aan voorzien van wat eten en drinken. Het gevoel dat ze in de startblokken stond om weg te gaan was genoeg om tot rust te komen. Na een half uur gaf de zuster gelukkig al groen licht om weg te gaan. De zuster kreeg spontaan een kus van Ming-Fay voor deze heugelijke mededeling. Luidt 'dag, daaag' roepend verliet Ming-Fay de afdeling. De uitslag volgt pas over drie weken omdat de kinderarts met vakantie is.
Nu de eerste wenperiode voorbij is zijn jullie van harte welkom om Ming-Fay live te ontmoeten. Bel even van te voren om een afspraak te maken. Tot ziens en voor iedereen die nog gaat... een hele fijne vakantie!
-
29 Juli 2010 - 19:16
Esther Van Den Haak:
Wat heerlijk om te lezen hoe het gaat met jullie mooie meid! En wat doet ze het goed zeg! In zo'n korte tijd zoveel nieuwe dingen ontdekken en zo snel vorderingen maken kan alleen maar met lieve, zorgzame, geduldige en vooral trotse ouders. (En niet te vergeten, de grote broer natuurlijk!!!) Geniet van elkaar!!! -
31 Juli 2010 - 07:22
Eric, Esther+meiden:
Lieve allemaal,
Mooi om te zien hoe het gaat bij jullie. Zo te lezen is het een lekker meidje die goed weet wat ze wil. Een bezorgde grote broer is altijd handig en Jing doet dat erg goed!
Toen Ming-Fay onder de scan lag hebben wij Olivia haar verjaardag gevierd. Dus nu hebben we nog meer meidenspeelgoed! Bedankt voor jullie kaart, Olivia genoot van alle kaarten en andere aandacht. Eric begint maandag aan zijn nieuwe baan en ik heb lekker nog vakantie samen met de meiden.
Jullie heel veel sterkte met het opppaken van het 'normale' leven en dan tot ziens binnenkort een keer?
Groetjes uit Hoorn! -
31 Juli 2010 - 17:43
Carla En Andre Van R:
Beste Pauline en Ruud,
Nog steeds volgen we met veel belangstelling de lotgevallen van jullie kids. We zullen t.z.t. een afspraak maken om kennis te maken met Ming-Fay.
Veel liefs Carla en André -
07 Augustus 2010 - 20:45
An Ge:
Hallo Ming-Fay, wat wordt je haar al lang! Mijn haar wordt ook steeds langer en ik ben al een keer naar de kapper geweest. Groetjes, An Ge -
07 Augustus 2010 - 20:49
Fu Shan:
Hallo Jing, ik vind het ook best wel lastig zo'n klein zusje. Ik ben al 4,5 dus ik kan haar wel helpen met dingen die ze nog niet kan en als papa en mama haar niet verstaan, weet ik precies wat ze zegt. Ze moet alleen wel mijn mijn speelgoed afblijven! Groetjes, Fu Shan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
