De zevende dag

Ming-Fay heeft haar eerste vliegreis glansrijk doorstaan. We vertrokken met een half uur vertraging om 14.00 uur vanmiddag uit Xi'an. Het opstijgen is volledig aan haar voorbij gegaan want ze was heerlijk in dromenland. Toen het eten werd geserveerd werd ze wakker (hoezo timing?). Het was een korte vlucht van 2 uur dus na het eten werd de landing al bijna weer ingezet. Tijdens het landen kreeg ze wat last van druk op haar oren. Dat gaf ze aan door te wijzen op haar oren en die van mama waardoor we haar konden helpen met wat drinken. Tijdens de hele reis heeft Ming-Fay veilig vanaf mama's schoot steeds meer contact gezocht met papa. Eerst met het aangeven van een flesje water (waarschijnlijk een kleine 50 keer in een uur tijd). In het vliegtuig was het doorgeven van een boekje erg in trek. Papa en Jing zaten achter mama en Ming-Fay. Ook kreeg papa de hele dag veel kusjes. Ze is dol op kusjes, knuffels en op schoot zitten. Als ze haar pink stoot komt ze hard aanrennen om minstens tien kusjes te halen. Terwijl ze het contact met papa aanhaalt mag mama niet uit beeld verdwijnen want dan raakt ze in paniek en huilt ze dikke tranen. Ze heeft nu dus besloten om ons allebei te claimen. Jing laat het over het algemeen maar over zich heen komen. Soms wordt het hem te veel en dan geeft hij zijn zusje een duw of een mep maar hij realiseert onmiddellijk dat hij fout zit en roept snel 'sorry'. Aan de andere kant is Ming-Fay ook niet bepaald voor de poes want als Jing haar plaagt dan haalt ze zonder aarzelen uit (we houden haar nagels kort om de schade te beperken). Met andere woorden de kinderen zijn aan elkaar gewaagd. Gelukkig kunnen ze ook heel lief voor elkaar zijn. Ming-Fay rent overal achter Jing aan. Alles wat Jing doet is grappig in haar ogen, ze ligt voortdurend in een deuk van het lachen om de stunten van haar grote broer. Vanavond heeft Jing zijn slapende zusje eens aandachtig bekeken en haar een kusje gegeven voordat hij zelf naar dromenland vertrok.

Het is een onwerkelijk idee dat we nu terug zijn in het hotel waar we drie jaar geleden met Jing waren. We hebben hetzelfde uitzicht vanuit de hotelkamer als in april 2007. Bij het binnenkomen van het hotel bleek er niets te zijn veranderd. De waterval in de lobby was er nog steeds en net als toen had deze ook nu weer een onweerstaanbare aantrekkingskracht op Jing. Het roept veel herinneringen en emoties bij papa en mama op. Jing kan zich er niets meer van herinneren. We hebben niet de indruk dat hij zich uberhaupt iets concreets herinnert uit de tijd in China. Natuurlijk doet het wel iets met hem dat hij terug is in zijn geboorteland want hij begrijpt heel goed dan hij hier vandaan komt. Hij is heel trots op zijn land en zo hoort het ook. Jing wijst ons op elke Chinese lampion die hij ziet (en dat zijn er heeeeel veel) en wil graag met de lampionen op de foto terwijl hij normaal gesproken een hekel aan poseren heeft.

Tijdens ons verblijf in Xi'an hebben we meerdere pogingen gedaan om contact te zoeken met de pleeggrootouders van Ming-Fay. Hier hebben we echter medewerking van het kindertehuis voor nodig want we krijgen geen formele toestemming van het registratiekantoor. Alleen het tehuis kent de verblijfplaats van het pleeggezin. Vanwege angst voor besmetting met de Mexicaanse griep ontvangt bijna geen enkele tehuis in China meer buitenlanders. Ook het tehuis in Yan'an weigerde ons te ontvangen of mee te werken. Waarschijnlijk ook omdat ze bang zijn voor sancties. We zijn vastbesloten om beide verblijfplaasten van de kinderen over een paar jaar nog eens te bezoeken en te kijken wat we dan kunnen achterhalen over hun achtergrond.

We hebben hier in Beijing twee hotelkamers naast elkaar met een deur ertussen waardoor we meer ruimte hebben dan in Xi'an. Dat was een huiskamer met twee bedjes voor de kinderen en een aparte slaapkamer voor ons. Het gevolg was dat we ons in de slaapkamer moesten terugtrekken zodra de kinderen in bed lagen. Nu kunnen we aan het bureau ons verslag schrijven. We hebben zelfs een heerlijke cappucino op de kamer gedronken want hier hebben ze gelukkig roomservice waar we vanavond gretig gebruik van hebben gemaakt. Heerlijk om even niet de deur uit te hoeven na zo'n drukke dag.

Ming-Fay is vanavond door papa in bad gedaan en hij mocht zelfs haar haren wassen. Ook aan het tandenpoetsen begint ze te wennen. Elke dag gaan we een stapje verder en het gaat wonder boven wonder allemaal goed.

Morgen moeten we veel papierwerk in orde maken voor de laatste stappen in de procedure (legalisatie en visum). Door de meivakantie duurt dit laatste stuk langer dan gebruikelijk omdat er wat instanties tijdelijk gesloten zijn. Zoals we er nu bij zitten is dat echter geen straf.